Hacı Yusuf Ergin

  Ne sûret-i hilâl, ne şem'-i fer, senin hasretinle vurur vâveylâ, Cemâlinin baharını unutur mu bu dervîş gönül? Ey kalbimin şebnem-i şükûhânesi, Ey hayatımın şeb-i yeldâsı, seher-i şifâsı, Varlığımın heveskârîsi, mihrapı, Cihanımın ruha medâr füsunkârı, Sensiz hâlim târumâr-ı hecrâmdır, Her sözün, her tebessümün bir ömrüme bedel.

  Zira seninle ahdettim bu cânı, Sensiz kararmaz ne gece, ne sâhı, Sâbâ rüzgârında o şevk-i nâzlı gözlerin, Bu fakirin canına olma cânânım âdâ. Ey dilârâm fermanın başım üstüne, Sensiz her bir sabahım karanlık bir asr-ı rüsvadır, Gönül dergâhına her gün yalvarır, Sözlerim mecalsiz, lîsânım âciz. Ey aşk-ı mükerrem, bu dildeki âh-ı giz, Hicrân elinde yıkılsa da bin âlem, Yine dilerim seni, vefâ ile döndüğün gün, âlem olur şad, Kim ayırdı ki bizi, ey cân? Bin lânet olsun o baht-ı bî-samân. Ey nâzenîn, sensiz ömür, zâyi olmuş bir bahar, Gül-i bâğ-ı hayâlim, şeb-i târum sen, bu gönlüm hârum sen, Bir sefîne-i hâsî, bir fuzûlî, Sendedir bâkî sevdamın her zerresi.

  Nâz u niyâzla gel ey cânân, Gönlümdesin hâlâ sadr-ı mekân, Aşk-ı derûnumda bir deryâ-i gam, Zemherîr kışında kaldı bu âşiyân, Gül bahârım sensiz bî-menân. Sevdâmın Zülüf-i Siyâhı, bil ki hâlâ sana methiyeler düzerim, Âşıkânın sinesi seninle pür-encâr, Âşkıma bedel, cânımı mahveder misin? Küllerimden doğar bu âh-ı figân. Kalbimin lisanı ile nida ediyorum sana, Bu gönül hicranla yanar her dem burada: "İptilâ-yı aşkında cânım fedâdır, Sâbır neylesin, vuslat firâkdadır." Feryâd eder bu pür-hicrân, Sevdam âb-ı hayat idi, mecnûn oldum azâbı, Sen ki cümle hülyamın menzîli, cânımın ilâcı, Beni terk eyledin, virdin yolun açık olsun cevâbı, Kalbim yaralıdır, lâkin fehmime erişemem. Bir meltem-i rahmet gibi dön eyyûb-i hilâl, Sensiz ömrüm oldu bir hayâl-i meşal, Nâzende bakışlar bir şeb-i yelde, Bir selâmını hâlâ beklerim, âvâreler içinde…

  Varlığım seninle vardı, sensiz ise bu âlem boş, Ne güneş doğar içime, ne yıldızlar parlar artık hoş. Feryadım arşa yükselir, ah n’olur duy sesimi be Dil-i zârım her dem seni zikreder, aşkınla sarhoş Duy ey sevgili, ahdine sadık bir yârın feryadını, Sensiz geçen her günüm, mazlum bir âh misali. “Ölmek mi kolaydır, yoksa sensiz yaşamak mı?” Ey sevda-i dil, dön ki bu hicran bitsin artık Ah seni bekler bu divane gönül, Gel ey yâr, gel ki derman olsun ömür.

  Zifiriye aşina oldum bu karanlıkta  Sabahın ışığı aymaz oldu, Ayılacak iken bir vakit Savrulurum şafağa  Belki zamandır dermanım, Derman-ı âlâ lokman Hekim olamadı âşka, Merhemi yoktur merhemden gayrı  Bilâkis bundan ötesi nedir bilmem Bildiğim tek şey idi o da sen Şimdi oldum bak Sokrates Onu da bilemiyorum ey güzelim  Yine derim dön gel diye  Buna cevap vermeyen güzel neyler, Kendisini anlatamam Kelimelerim mahcup kalır, Bende var idi iki mekan Bende bulundu tek mekan Biri sen biri ben Şimdi bendeki mekana sığmaz  Kelimelerim yazdıklarıma sığmaz  Namelerim pek derin Düşündükçe gider bu füsun Sen yok iken ne mana taşır bilemem.

  Dön dedim, feryâd-ı zâr, Gökler şahid, kalbim nâr, Aşk ile sana açılmış her kapı, Sen ki vefasız, ben ki canım dar. Evvelki hayâlimdi, şimdi meyyit o rüya, Sen gidip yıktın, virân kaldı diyar, Her şey bitti mi, yok mu yeniden bahar? Sensiz anlamı yok, sensiz her an. Gel ey sevdam, bir daha duâ et bana, Her hasrette bir visal saklı, o da senin yanına.

  Elbet ki gönlümün gülşeni idin, Seni bir masal eyledim ömrüme, Ey canımın dîvânesi, gözümün nûru, Seninle ömrüm bahârdı, sensiz hazân oldu, Kalmadı gönlümde ne sevinç, ne sürûr, Gözlerime bakıp da gitmek niye, Aşkınla mest olan beni böyle terk eylemek niye? Geri dön ey nazlı yar, terk etme yüreğimi,Gönlüm sana sadık, ahdım seninle baki, Döndüğünde affım hazır, sevdam dahi bâki, Ey yâr, bir lahza hatırla sevdanı, Ben hep buradayım, bekleyen pervane misali.

  Zevâl bulur mu yüreğimde yâren izleri, Cümle ömrüm ona müptelâ, aşka serzenişleri, Ey mâh-ı sevdâ, sen ki gönlüme ilticâ eyledin, Niçin terk edip gittin, niçin beni ızdırâb ile devr ettin? Her âhımda, feryâdımda seni anmaktayım, Her dâmânımda, gözyaşımda adını yakmaktayım. Gözlerin ki, nâz ile bakar, kalbi perîşân eder, Şimdi gurbet misâli, uzakta, bensiz hâyâl eder. Beni terk ettin, âzâd ettin vefâsız bir hicrân ile, Lâkin bil ki, kalbim hâlâ sana âşinâ, bî-pervâ bir sevdâ ile. Mâzîde kaldı mı aşkımızın her bir hâtırası? Hangi yeminlerimiz, hangi hülyâlar unutuldu, ne oldu îmânımız? Ey sevgili, dönüşünle lâl olur bu dilim, Bil ki, sensiz ben zehri içen bîçâre bir âşık gibiyim. Yeniden tut ellerimi, tekrar bak bana, yâr. Sensiz geçen her gün bir harabât, bir âlâmdır, ah, hem de zar.

  Bir zaman dîdârınla mest-i hâl idim, Gönlümde aşkınla yanıp tutuşurdum, bilmezdim elem. Âşık gönlüm seni bekler, her ân vefâ sanırdı, Sen ise cûr ettin, hatırlamaz mısın cânân? Hayallerimiz vardı, gökyüzü ve biz, El ele gidecektik yarınlara, umut dolu saf rü’yâlar. Lakin şimdi kalbim zindân, zulmetli bir âlem, Sensiz geçen günlerim, birer köhne maziye döndü hep. Ey sevgilim, ah... Ne idi suçum bunca hasret? Geri dön dedim, bir âh çekip uzaklara bakıp gittin. Şimdi ben, hüzünle dolmuş bir divâne, Mısralarımda seni bulurum, ve her satır bir yara. Feryâdım arş-ı âlâya varır mı, sorarım? Sana seslenirim, işitmezsin… Görür mü gözlerin, kalbin duyar mı beni? Aşkınla zâyi olan gönlümü geri getirmez mi hiç? Ey sevda-i ömrüm, seni beklerim hâlâ, Şu kimsesiz dünyâda, yetim kalmış hayâllerle. Bir dem aşkınla yeşerdiğim, şimdi kurumuş bir bahar, Dönüp bakmaz mısın, gönlümde yeşertmez misin tekrar?

  Bir sevda ki gönlümde bir yangın, Feryadım semaya ermez mi, sultanım? Vuslatsız akşamlar, yarım kalan düşler, Kalbime düğüm olur, her ânımda ziyanım. Nicedir yol gözledim, bak, hâlâ bu diyarda, Ah, dönmedin, dîvâne kaldım şu viran bağlarda. Sevdayı helâl saydım, vuslatı murâd ettim, N’olaydı dönüp de bir kez gözlerine değseydi ahirim. Her sözün bir bıçak, her susuşun bir hançer, Şu kalbim perişan, derin yaralar açar. Dön dedim, kalmadı sabrım, yıkıldım derbeder, Oysa ki aşkınla nice hayallerim vardı beraber. Eski bir maziye mi yazık ettin sevgilim? Bir âşık ki mahzun, âh ile zîr olur, bilir misin? Elveda bile demezdin, bak, sessizce gidişin, Küller arasında bir aşk, yalnızca benimdir hasretim.

  Gönlümün sâhibi, sen idin zâten, Nice düşler kurduk, her ân-ı dâimâ, hem zîr-i zemin, hem âlâ, Lakin şimdi, mâziye hapsoldu cân-ı yârim, Ey hilâl kaşlım, kalbimde yâr-ı serâpât-ı firâk oldun sen Ne demekdir, bu hicrân-ı müebbed? Ben seninle murâd-ı saadet eylemek isterken, Sen fecrin ilk aydınlığında gittiğinde, Seni geri isterim, yârim, dön demez misin? Meyl-i aşk, şimdi mehtâba gömüldü, Hüzün hâlinde beklerim vuslatı, Vefâ nedir bilmedin mi ki, yârim? Hâlbuki sen, benim dîn-i rûhum, canımsın hâlâ. Ey yâr-i perîşân, dön! Bir daha bak yüzüme, Beni virâne ettin, bak şu hâlime Cismimde derman kalmadı, sensiz hicrânda, Ah, dön dememiş miydim? İmdâd eyle, cânâ

Ey mâh-ı tâbân, sensiz bu gönlüm harâb, Gideli fecr-i saadet, âlem oldu virân. Firkatinle yanar dağlar, gönlüm pare pare, Dön gel ey yâr, bu hâne oldu perişân Vefâsız mı oldun sen, ya felek mi devrân eyledi? Bâkî kalmaz derlerdi, bilmezdim sevdan böyle zalîm. Âşıkâne sözlerim döndü âh ü zar-ı naçâr, Bir lahza hatır eyle, bu can sanadır kurbân. Eylemedin mi vaad vakti, "birlikteyiz ebedî" diye? Şimdi neylesem âciz, ne su fayda ne de âh. Cânımda yakılası aşkınla yanıp durur umutsuz gönlüm, Gel, al beni bu âlemden, seni sevmek bana cihân. Hasretinle geçen her ânım zulümden ibaret, Bilmez misin gönlümde ne ateşler yanar, yâr? Ey zalîm devrân, dönsün sana, âh eylesin âlem, Ama yine de, yine de dön gel ey sevgili